- No,
ale proszę pani! Na pewno da się coś zrobić... - słyszałam błagalny głos
Tiffany, która tak zaciekle
starała się zdobyć wyższą ocenę z
angielskiego na koniec roku. Otóż u nas ocena z tego
przedmiotu wyższa niż 5 nikomu się nawet nie śniła. Nauczycielka jest twarda i
nie da sobie wmówić, że jej uczeń może mieć ponadprzeciętną wiedzę, dorównującą
jej kwalifikacjom.
Przez
pół lekcji słuchaliśmy jej
przekomarzań. Oczywiście mi przypadł ten zaszczyt siedzenia z nią w ławce. Mimo, że to moja przyjaciółka, to jednak w
tym momencie wolałam skupić swoją uwagę na czymś innym. Mój wzrok zatrzymał się na oknie. Widziałam małe gniazdko z kilkoma
pisklęciami czekającymi na swoją mamę. Jakie to słodkie. Zwłaszcza, że
zwierzęta mają w sobie więcej uczuć, niż niejeden z nas siedzący w tej sali. Na
przykład taki Luke Hemmings, wokalista szkolnego zespołu. Codziennie ta sama
ułożona blond grzywka i spinające pośladki rurki. Leci na niego połowa liceum i nie mówię tu tylko o dziewczynach. Obok niego siedzi
jeden z trójki jego najlepszych przyjaciół, perkusista zespołu, Ashton Irwin.
Kolejny pedałek w rurkach, tylko ten ma fryzurę jak szczur spod suszarki. Obaj
tak samo zapatrzeni w siebie i tak samo uważający siebie za bogów greckich. Lecz to tylko 2/4 tych pajaców. Dobrze, że chociaż dwójka z nich nie chodzi z nami do klasy. No,
jedynie mamy łączoną chemię i hiszpański, ale nic poza tym. Nienawidzę tych ludzi i tego
liceum. Dobrze, że to już ostatni rok, to znaczy pół roku, bo jesteśmy w klasie maturalnej, gdzie rok szkolny trwa do
kwietnia.
Z
rozmyśleń wyrwał mnie radosny okrzyk Tiffany, nawołujący moje imię. Wiedziałam,
że to nie wywróży nic dobrego.
- Och,
no dobrze... Tiffany, Tess, Brittany i Nicole. Macie czas do czerwca. Po
weekendzie przedstawicie mi temat waszego projektu. Jeżeli wam się uda, to
macie na koniec szóstki, a jeżeli
nie, to oceny lecą wam atomatycznie o jeden w dół za zabranie mojego cennego czasu na lekcji
- powiedziała stanowczo nauczycielka.
Przez
chwilę próbowałam ogarnąć całą tą sytuację, ale nie
miałam pojęcia, co właśnie się wydarzyło. Gdy tylko zadzwonił dzwonek informujący
nas o końcu lekcji, czym prędzej zerwałam się z miejsca, by ponaglić
przyjaciółki za wkręcenie mnie w ich projekt.
- Co
tu się właściwie stało? - wręcz wykrzyczałam trójce dziewczynom stojącym przy szafkach.
- Spokojnie, Britt.
Właśnie załatwiłam nam dodatkowy projekt z angielskiego - odpowiedziała dumnie
Tiffany.
- Proszę cię, ona
zgodziła się tylko dlatego, bo wiedziała, że jeszcze chwila a klękniesz przed
nią na kolana i zaczniesz płakać - wtrąciła Nicole, na co wszystkie
parsknęłyśmy śmiechem.
Chwilę
potem wszystkie cztery poszłyśmy do domu Tess, by omówić
szczegóły tego cudownego projektu. Po
dłuższym czasie szperania po książkach i internecie nie znalazłyśmy nic, co przykułoby naszą uwagę. Znudzone postanowiłyśmy zmienić temat. Nicole zaczęła nawijać o trzecim, jeszcze nie wspomnianym przeze mnie członku
zespołu. Calum Hood, brunet o azjatyckiej urodzie i jednocześnie basista tego
show. Uczęszcza do równoległej klasy, razem z jego trzecim przyjacielem.
Michael Clifford, gitarzysta. Przynajmniej raz w miesiącu farbuje włosy na
przeróżne barwy tęczy. Chyba nie ma jeszcze takiego koloru, którego nie miał. Nie znam go zbyt dobrze, jedynie z chemii, na którą, jak już wspomniałam, razem uczęszczamy. Lecz śmiało mogę
stwierdzić, że jest dziecinny i arogancki. Za każdym razem bezczelnie się na
mnie gapi, śmiejąc ironicznie pod nosem, jakbym zrobiła mu coś złego. Nie
trawię typa.
- Proszę cię,
Nicole! Otrząśnij się, to Azjata! - ponagliła ją Tess.
- On nie jest
Azjatą! - oburzyła się brunetka, po czym strzeliła focha.
- Och,
mam pomysł! - krzyknęła Tiffany - zróbmy projekt o chłopakach. Jacy są i jacy powinni być - spojrzałam na nią ponaglająco.
- A może jacy oni
nie są i jak łatwo można ich zdobyć? - wtrąciłam ironicznie. Nie miałam
pojęcia, że wezmą to na serio.
Po
wypowiedzianych przeze mnie słowach wszystkie odruchowo przeniosły wzrok na
moją osobę i nagle zaciekawiło je, co mówię.
- No
co? Chyba nie chcecie mi powiedzieć, że wierzycie w księcia na białym koniu, który lada chwila przyjedzie, by zabrać was do
Nibylandii... Proszę was! To tylko mity! Przecież my, dziewczyny możemy sobie
owinąć ich wokół palca - i ta
wypowiedź raz na zawsze zmieniła moje życie. Dziewczyny zachwyciły się moim
pomysłem, a nasz projekt dostał nazwę "Wrapped around your finger".
Resztę
nocy rozmyślałyśmy nad szczegółami projektu. Ja miałam
największe doświadczenie z chłopakami i byłam najbardziej zgodna w przekonaniu
do mojej tezy, więc miałam być tak zwaną "przynętą". Musiałam po prostu operować całą akcją i
owinąć sobie chłopaka wokół palca. Tiffany i Nicole zajęły
się opisywaniem projektu, a Tess miała mi pomagać i wszystko donosić
dziewczynom oraz dopełniać projekt szczegółami, jakimi były zdjęcia, by był on bardziej wiarygodny.
Brakowało nam tylko jednego - chłopaka.
Nie
mógł to być nikt z naszej klasy, ani nasz dobry znajomy. Tess zaproponowała
Caluma, lecz Nicole stanowczo zabroniła. Postanowiłyśmy więc podążać tym
tropem. Luke i Ashton odpadają, więc został nam "ukochany" przeze
mnie Michael. Dziewczyny postawiły mi dość wysoką poprzeczkę, bo ciężko będzie
mi się dogadać z tym clownem, ale co? Ja nie dam rady? Udowodnię im, że
dziewczyny potrafią wszystko! Owinę sobie tego typa wokół palca!
